شعار امسال روز ملی و جهانی آب ' آب و توسعه پایدار' است که نشان دهنده ارتباط تنگانگ بین این دو موضوع است.

 

اگر توسعه پایدار به معنی کاهش و رفع فقر ، امنیت غذایی ، امنیت انرژی ، سلامت انسان و حفظ محیط زیست است قطعا بدون آب امکان پذیر نخواهد بود.

 

سازمان جهانی یونسکو برای رسیدن به دو هدف صلح و توسعه پایدار بخش علوم طبیعی در این سازمان را ایجاد کرده و یکی از مهم ترین موضوعاتی که در این بخش دنبال می شود مساله آب است.

 

روز جهانی آب نخستین بار در سال 1992 میلادی، در کنفرانس محیط زیست و توسعه سازمان ملل در شهر ریودوژانیرو کشور برزیل رسما مطرح شد.

 

در این کنفرانس از کلیه کشورها خواسته شد تا در راستای اجرای بیانیه شماره 21 سازمان ملل، این روز را به عنوان روز ترویج و آگاه سازی مردم در مورد آب اختصاص دهند.

 

روز جهانی آب هر سال در ایران مصادف با ایام تعطیلات نوروز است و عملا امکان بهره گیری زیادی از آن برای آگاه سازی مردم درباره آب وجود ندارد.

 

این در حالی است که با مراجعه به تاریخ معلوم می شود که ایرانیان در گذشته روز سیزدهم اسفندماه هر سال را که ' نوروز آب ها ' نام داشته به کنار چشمه ها و رودها می رفتند و با برپا کردن مراسم خاصی، عطر و گلاب در آبها می افشاندند، بر همین اساس سیزدهم اسفندماه روز ملی آب در ایران نامگذاری شده است.

 

رشد فزاینده جمعیت و افزایش مصرف آب، قطع بی رویه درختان جنگلها و تغییر اکوسیستم طبیعت، رشد شهرسازی و افزایش صنایع آلوده کننده آب، شیوه های نامناسب و غیراصولی کشاورزی، احداث سدهای مخزنی و ایجاد دریاچه های مصنوعی همگی از عوامل نابودی چرخه منظم آب در سطح جهان است که نوعی تهدید جدی برای جامعه بشریت محسوب می شوند.

 

 

ایران جزء کشورهای کم آب و خشک، و دارای منابع آب محدود است. حجم نزولات جوی نسبت به خشکی های کره زمین به ازاء هر کیلومتر مربع 830 هزار متر مکعب است در حالی که این میزان نسبت به وسعت خشکی های ایران تنها 250 هزار مترمکعب است. 

 

از طرف دیگر، کلیه آبهای موجود در ایران قابل استفاده نیست و درصد بالایی را آبهای شور تشکیل می دهند، که روزبه روز برمیزان آنها افزوده می شود.

 

از سویی برداشت بی رویه آبهای زیرزمینی شیرین از طریق چاه های عمیق و نیمه عمیق باعث کاهش میزان آب شیرین و افزایش آبهای شورمی شود؛ درنتیجه حاصلخیزی زمینهای کشاورزی کاهش می یابد و تبدیل به زمینهای شور می شود و چون تبدیل آبهای شور به شیرین به دلیل هزینه زیاد، مقرون به صرفه نیست، بنابراین باید با استمرار صرفه جویی عمومی ، برنامه ریزی دقیق ،استفاده بهینه از آب ، جلوگیری از هدر رفتن منابع موجود ، تصفیه مجدد پسابها و به کارگیری مجدد آنها، کمبود آب را جبران کرد.